Afgelopen weekend bezocht ik samen met mijn beste vriend het museum M Leuven:

Edgard Tytgat – Invitation au Paradis – 1922

Herinnering aan een geliefd venster

Zo heet de tentoonstelling over de Brusselaar Edgard Tytgat. Een kunstenaar die je niet in één hokje kan duwen. Een meester-verhalenverteller. Iemand die ook de grote verhalen kent uit de mythologie en geschiedenis, en daar op een unieke manier naar verwijst in zijn schilderijen. Vol absurditeit. Zijn schilderijen tonen een heel verhaal – vaak uit zijn persoonlijke leven. Net zoals de middeleeuwse schilderijen uit meerdere scènes konden bestaan. Om nog maar te zwijgen van zijn motieven als het venster, jong naakt, zijn vrouw, zichzelf al schilderend of de draaimolens.

Humor en schunnigheid

Heerlijk als er in een tentoonstelling andere media worden gebruikt: de documentaire waarin zijn vrouw al lachend over hem verteld of de absurde kortfilm die doorlopend wordt gedraaid. De naakte vrouwen die toch altijd een overbodig stukje stof vasthouden en de reeks schunnige prenten van Les Huit Dames.

Er werd hem een naïeve schilderstijl verweten, maar dat zie ik er toch echt niet in. Zijn prachtige schilderijen zijn veel complexer dan ze op het eerste zicht lijken, zijn kleurgebruik heeft zo’n diepgang, …

Verhalen als rode draad

Ik voelde me erg aangesproken door zijn werk. Op de Steinerschool maakten we in de klas tekeningen over Bijbelverhalen (Jozeph vendu par ses frères, 1931). Mijn eerste schilderijen waren telkens taferelen uit sprookjes. Wat Tytgat zo bijzonder maakt, is dat hij deze verhalen een eigentijdse (en tegendraadse) draai gaf: Adam en Eva in de tuin van Eden werden Edgard en zijn vrouw in Cadzand (Adam et Eve à Cadzand, 1929).

Het inspireert me om verder te gaan met het schrijven en tekenen van mijn eigen verhalen.

Wie liever zelf eens gaat kijken: nog tot 8 april 2018 kun je naar zijn expo gaan in M.